The Royal Library in the Netherlands has the only known copy of this booklet. It is 8 sheets in 16mo format. The last sheet has a poem – Een Gebrek (A Lack) – unrelated to Poesjenel. It is poorly printed on cheap paper, full of typographical errors and idiosyncratic spellings. The only image is that which depicts the constellation Ursa Minor (the little bear) with fireworks behind its tail, as commonly used in cheap mass-produced almanacs and stood in for other beasts. Below the English translation is the original Dutch-German and finally a version with corrected and modern Dutch spelling.

DISCOURSE ON THE DEATH OF POESJENEL.

The Brave, the Faithful, the Sensible, the Fairest, the Liveliest, the Most Heroic of all Cats: the most able of Mouse-catchers, and the greatest of Bone Crunchers.

At the back is appended the Mouse-Song, By the Death of Poesjenel .

Faithfully transferred from Kattejaans (Cattish) into Dutch-German.

DISCOURSE

Dear He-Cats and She-Cat!

Who is safe from destruction and death? the good, the most faithful, the most sensible: yes, in a word, the most illustrious of Cat-Kind is not safe from her sharp teeth. Good He-Cats and She-Cat; listen attentively, with your pretty pointed three-cornered ears, to this, my discourse, which will furnish and depict the virtues and abilities of one our fellow Cats with lively indulgence, and show you how untimely and unexpectedly, how much to the sorrow of many of us, that we have lost that virtuous cat, brave Poejenel! Our beloved Cat first saw the light of day under the bed of a Butter and Cheese Saleswoman, there she was born of an old and distinguished race of Cat; brought into the world with her two brothers and a sister, but these were drowned, being unworthy ugly cats, and she, as the chosen, as the most beautiful, as the very best of the four, was spared to live: Every one of you, then, may consider what a matchless animal she must have been, that she was left alone as the very best Cat, worthy of being kept: it is no wonder for her fur, which drew the eyes of all who saw her, was of the utmost beauty; black and bright brown stripes graced her whole body in regular order; besides that they were as lustrous as polished ivory bone; her bright green eyes glittered like two Suns in her awe-inspiring countenance, and her ears, my attentive He-Cats and She-Cats, stood like two Marble Pyramids on her resplendent Cat's head. Such a beautiful she-cat she was in the spring of her youth; all these beauties made her loved and esteemed by everyone: so that even her cat-loving mistress has often said: (even with a sigh as a token of her love) Well, my dearest cat, my sweet little rascal, what a beautiful, pretty animal you are! verily this was a striking display of this good woman’s esteem. The deceased was not only beautiful, but she also possessed an exceedingly great intellect, and in proof of this I shall show you some of her laudable deeds.

While she was young, her Mistress had hit her for a slight trifle, but our Cat being far too high-minded to allow herself to be wronged, she avenged herself in a most illustrious manner, and this is how: One Afternoon The Good Woman had stewed some Cabbage with Sausage and set them on the Table to eat, but by chance someone came into her Shop, so that she was obliged to leave the Table; and then our Puss, taking this opportunity, sprang upon the Table, and ate the Sausage with unbelievable rapidity, but how foolish the good puss looked, when her mistress returned to find it was her pleasure to have only cabbage, cannot be expressed in words.

What do you think of that? Wasn't that a blatant display of the intelligence of our deceased? you will doubtless think, this would have ended unhappily for our Cat; but no, she avoided this danger, worthy of amazement; but also dangerously wise: she took flight at once and crept into an open braising pot (by luck there were only extinguished coals in there). The woman went through the whole house looking for her, and by chance wanted to put a tile in place of a lid on the braising pot (because the lid was broken long ago) and there was our Poesjenel in the braising pot. Alas! what you did, here it seemed she would end her illustrious life; yet, as the proverb says very well:

Though misfortune torments us,
It is always accompanied by happiness.

She lifted up her sweet voice, and called out several times in a pleasant tone, Meow, Meow, but to no avail, because though she heard her voice, it did not dawn on the Woman that she sat in the braising pot, but at last the hour of deliverance came; for the woman, wanting to put away a coal fire, took the tile from the pot for that purpose, and then our cat sprang out of there with the greatest swiftness in the world, and was thereby also free from the chastisement she would otherwise have suffered for eating the Sausage, because her Mistress, seeing the danger in which her dear Poesjenel had been, forgot all her wrath, and hugged and caressed her in the most tender way.

Her heroism and bravery, dear Audience, is indescribable: just to give you an example of it, I'll only tell you this. One morning, with her usual gentility, and with an effort of mind, she sat at the threshold of her house just as Louw de Melkboer's dog passed by. This dog, who is a sworn enemy of our Race, began to bark at her, and threatened to attack her; but our Cat showed that she lacked the eyes of her enemies: she showed what heroism possessed her, she at once rose on her four handsome legs, and set her beautiful three-sided ears straight up, set a frown upon her face, looking very different from her friendly, awesome features, wherein her noble wrath was plainly read, her normally lovely eyes burned like two flames in her valiant head, and she stood tingling with heroism, her illustrious back stood mountain-like, upon which her shining hairs stood up like blank darning needles, and she swung her proud tail back and forth with wicked bravery. So being armed, she waited to meet her enemy, who did not hesitate to approach her, but she rushed at him with such stupendous courage and wrath, and drove her sharp nails into his head so sharply that he shrieked with a terrible cry and, howling, with his tail between his legs, took flight in all haste, and thus gave her a complete victory.

Many more such heroic and glorious deeds of the deceased, I could report, if I were not apprehensive that you would all fall asleep, so, for the sake of brevity I will only show how adept and practiced she was in the art of catching mice. As long as our bloody Race has been on this earth, and as long as the earth itself is here, there is not, or will never be seen a Cat there Who Understood this art as perfectly as our dear Poesjenel, to slaughter twenty-five in a day, was but a hobby to our friend; is there one among you all who has such ability? don't you blush with shame, you lazybones, when you hear this? but you are sooner in the month of March, when there is so much caterwauling; well, the same is true of our beloved Cat who was also a bit vagarious at that time; but, who of our race is without stain.

Beloved He-Cats and She-Cats, thus have I shown you a little peek at the mind and abilities of our now-deceased Poesjenel: now I will open a Funeral, and show you how in what a vile and ghastly manner she came to the end of her life: it was on the past Thursday that our beloved, according to her custom, went out in the morning to entertain herself in the pleasant morning forest, and to bid her neighbour's hens a friendly morning greeting; but those ill-mannered and clumsy Hens, were always shy of our gracious friend, so it often happened that they took flight when Poesjenel approached, so that our departed at last become wrathful at the dishonourable treatment she had been subjected to time and again in her travels by those impolite Hens, She finally returned to take a golden Hen by the guts and delicately tell her how one should receive an esteemed Cat: so while she was busy plucking her feathers out, the Owner of the Hens came rushing out the door, being armed with a formidable cudgel, with which he so mercilessly hit our precious friend on the body, that she (Oh, icy display!) suddenly fell to the ground, and gave up the ghost. Behold the sad end of our virtuous friend there; behold the end of the fairest Cat in the world; here died she who was an example to all Cats: follow, follow in her footsteps, that you too may be as famous and esteemed as she whose death we commemorate and mourn with tears on our cheeks night and day.

MOUSE SONG

About Poesjenel's death.

O Mice now peep from your holes,
A Funeral-Song in a joyful style;
The Beast from whom you usually hide,
Now laid buried under the sand:
Comrades we are out of trouble,
The enemy of our people is dead.

That bloodhound in the faded clothes,
Appearing as if she offered friendship
In the Spring season came to harm us,
Takes Autumn with him to the funeral:
O Autumn that gave us this favour,
You win the rose-red spring.

Come let us take a look at his corpse,
Scurrying brothers are safer now,
The plague is gone that makes us cry,
Let’s kick the frightful beast with our feet:
Or pull it by one of its paws,
In case she opens her eyes again.

No, no, the monster has fallen asleep,
It stirs neither tail, nor leg, nor head,
It won't take our friends no more,
No woman shall be of man deprived:
No mother’s infant exposed,
Nor even towed after Caron's boat.

Now Table-friends, Dinner-mates,
Come on, let's go there together,
It has long troubled my stomach,
Every nibble that can be nibbled:
So comrades we are out of trouble
The Spider rises, the Cat is dead.

A LACK.

Intercession had stretched you lightly to joy and profit,
Intercession, I confess, is no small prop:
But Gold, being pure, never needs gilding.
What bothers you then? what interrupts your pleasure?
It hurts me, what I haven’t. I pray you get out.
Once from the LOTTERY only one hundred thousand Guilders.
THE END

* * * * * * * * * * * * * * * * *

De Braafste, de Getrouwste de, Zindelykste, de Schoonste, de Wellevenste, de Heldhaftigsie aller Katten: de bekwaamste der Muizenvangsters, en de grootste der Gratekluyfsters.

Waar agter gevoegd is, MUIZ E-ZANG, By de Dood van Poesjenel.

Uit het Kattejaans in de Nederduytscae Taal getrouwelyk overgezet.

REDEVOERING.

Waarde Katers en Katten!
WIE is veilig voor de alvernielende dood? de braaffse, de getrouwfte, de zindelykste: ja met een woord, die aller roemrugtigste van ons Katten Geflagt is niet veilig voor haar scherpe feisse. Brave Katten en Katers; luisterd aandagtig met uwe fraaije spitse driekantige ooren, naar deze myne redevoering, die verstrekken zal om a dedeugden en bekwaamheden van eene onze mede Katten met levendige verwen af te malen, en u te doen zien hoe ontydig en onverwagt wy tot groote droefheid van velen van ons, die brave Poesjenel! die deugdiame Kat hebben verloren. Onze beminde Poes zag het daglicht het aller eerste onder de Bedkede van eene Boter- en Kaas Vertoopster, aldaar wier zy geboren uit éen oud en aanziendelyk Katten Geflagt; met haar wierden nog twee broeders en eene zuster ter weerelt gebragt: maar deze wierden als onwaardige leelyke Katten verdronken, en zy: als de uitgelezene, als de aller schoonste, als de aller beste van hun vieren, in 't leven gespaard: Een iegelyk uwer kan dus nagaan welk een weergaloos beest zy moet zyn geweest, dat zy alleen wierd over gehouden als een aller beste Kat, die waardig was om bewaard te worden: geen wonder is het, want haare haairen, die de oogen van alle haare aanschonwers naar zig trokken, waren van een aller uitnemenste schoonheid; zwarte en helder bruine strepen siperden haar geheele lichaam in een geregelde order; daar benevens waren zy zoo glansryk als gepolyst Elpenbeen; haar helder groene oogen schitterden als twee Zonnen in haar ontsag verwekkend aangezigt, en haare ooren, aandachtige Katten en Katers, stonden als twee Marmere Piramiden op haar glansryk Kattenhooft. Zulk een schoone Poes was zy in de lente van haare jeugd; alle deze schoonheden maakten haar by een iegelyk bemind en geacht: zoo dat zelfs haar Katten minnende Meesteresse dikwyls heeft gezege: (zelf met een zugt ten blyke van haare liefde) wel myn allerliefste Poes, myn zoete schelmpje, wat zyt gy evenwel een aardig schoon beestje! waarlyk dit was een doorslaande blyk van de hoogachting van deze goede vrouw. De overledene was niet alleen schoon: maar tevens bezat zy ook een buiten gemeen groot verstand, en ten bewyzen daar van, zal ik u eenige van haare loflyke daden onder 't oog brengen.

Nog jong zynde had haar Vrouw om een geringe beuzeling haar gesagen, maar onze Kat veel te Edelmoedig zynde om haar te laten verongelyken , vreekten zig op een aller doorluchtigste wys, en dat wel op deze manier: De goede Vrouw op een middag Kool met Worst gestooft hebbende, zetten zy dezelve op de Tafel om te eeten, maar toevallig kwam daar iemand in haar Winkel, zoo dat zy genootzaakt was van de Tafel te gaan; en toen nam onze Poes deze gelegentheid waar, sprong op de Tafel, en at met een ongelooflyke snelheid de Worst op, maar hoe onoozel de goede floof stond te kyken toen zy weder binnen kwam, en zag dat zy genootzaak was enkel Kool te schaften, is met geen woorden uit te drukken.

Wat dunkt gylieden daar van? was dat niet een doorflaande blyk van het verstand van onze overledene? gy zult ongetwyfeld denken, hier zal het on gelukkig met onze Poes zyn afgeloopen; maar neen, zy onweek dit gevaar, op een verwondering waardig; dog tevens gevaarlyke wys: zy nam oogenblikkelyk de vlugt en kroop in een openstaande Smoorpot: (daar per geluk niet dan uitgedoofde koolen in lagen) de Vrouw ging door het gantsche Huis naar haar zoeken, en toevallig wilden het dat zy in het voorby gaan een tegel in de plaatse van een deksel op de Smoorpot lag; (want het deksel was al voorlang gebroken) daar zat onze Poesjenel in de Smoorpot. Elaas! wat ou gedaan, hier scheen zy haar doorluchtig leven te moeten eindigen; dog, het spreekwoord zegt zeer wel:

Schoon dat een ongeluk ons kweld,
't Word altyd van geluk verzeld.

Zy verhief haar lieflyke stem, en riep verscheiden maalen op een aangenaame toon, Miauw, Miauw, dog her baten haar niet, door dien de Vrouw alschoon zy haar stem wel hoorden, niet dagt dat zy in de Smoorpot zat, maar eindelyk wierd het uur tot baar verlossing gebooren; want de Vrouw een kool vuur willende weg leggen, nam tot dat einde de tegel van de Pot, en toen sprong onze Poes met de grootfte vlugheid der weereld daar uit, en was ook daar door vry van de kastyding, die zy anders ondergaan zoude hebben, om het eeten van de Worst, dewyl haar Vrouw ziende in wat ge vaar haar lieve Poesjenel geweest was, alle haar gramschap vergat , en haar op een aller teederste wys omheisde en streelden.

Haar helden moet en dapperheid, waarde Toehoorders, is onbeschrýflyk: om u daar maar een voorbeeld van by te brengen, zal ik u dit maar alleen verhaalen. Op eenen morgen zat zy na met haar gewoone deftigheid, en met een ingespannenheid van geest, op den dorpel van haar huis, juist wanneer de hond van Louw de Melkboer daar voorby kwam gaan; deze hond die een gezwoeren vyand van ons Geflagt is, begon tegens haar te blaffen, en dreygden haar aanterande; maar doe toonden onze Poes dat zy haare vyanden onder de oogen derfde zien: doedede zy zien welk een heldenmoet haar bezielde, zy rees aanstonds op haar vier welgemaakte beenen, en zetten haar schoone driekantige ooren rege overeynde, fronste haar aan gezigt, dat anders zagt en vriendelyk was met ontzaglyke trekken, waar in haar Eedle gramschap duydelyk te lezen stond, haar anders lieflyke oogen, brande als twee vlammen in haar moedig hooft en stonden van heldenmoet tetintelen, haar welgeroemden rug vertoonde eenen Berg waarop haar glansryke haairen als blanke stopnaalden overeynde rezen, en haar trotschen steert, slingerde zy met een buyten gemeene dapperheid gints en weder. Dus gewapend zynde, wagten zy haar vyand af, die zig ook niet ontzag haar te nadren, maar zy vloog hem met zulk een ontzaglyke moed en gramschap aan, en sloeg hem haare scherpe nagelen zoo yslyk in den kop, dat hy met een erbermlyk geschreeuw en gehuyl, met zyn staart tussen de beenen, in allen haast de vlugt nam, en haar dus een volkomem overwinning liet behaalen.

Meer zulke en diergelyke heldhaftige en glorieuse daden van de overledene, zoude ik kunnen melden, indien ik niet beducht waar dat gy allen in den slaap zoude vallen, dus zal ik kortsheidshalve UL nog maar onder 't oog brengen, hoe vaaadig en geoeffent zy was in de konst van muyzen vangen. Zoo lang ons doorlugtig Geslagt op de aarde is geweest en zoo lang daar het zelve zyn zal, is, of zal daar nooit een Kat gezien worden die deze konst zoo volmaakt Verstond als onze beminde Poesjenel, vyf-en twintig op eene dag te mortelizeren, was voor onze Vrindinne maar een benzeling; is daar wel een onder u allen die die bekwaamheid bezit? moet gy niet blozen van schaamte, ô luyaarts! als gy zulks hoord? maar veel gauwer zyt gylieden in de maand Maart, als daar zoo wat te krollen vald: wel is, de waar onze beminde Poes was in die tyd ook wel wat wonderlyk; maar, maar, wie leeft daar onder ons Geslagt zonder gebreken.

Beminde Katten en Katers, dus hebbe ik u doen zien een kleene schers van de dengden en bekwaamheden van onze nu ten grave gedaalde Poesjenel: nu zal ik een Treurtoneel openen, en u vertoonen hoe smertelyk en afgryfelyk zy aan het eynde van haar leven is gekomen: het was op den gepasseerden donderdag dat onze beminde, volgens haar gewoonten, des morgens ten deuren uit trad, om haar in de aangename Morgenstoud tevermaken, en de Hennen van haaren Buurman een vriendelyke morgen groet te brengem; maar deze ongemanierde en lompe Hennen, waren altyd schuw voor onze wellevende Vrindin, dus gebeurden het dikwyl dat zy de vlugt namen, wanneer Poesjenel tot haar naderde, zoo dat eindelyk onze overledene toornig geworde zynde, over de oneerbledige behandeling, die haar telkenreyzen door die onbeleefde Hinnen wierd aangedaan, eindelyk rezolveerde om een goudlakense Hen by de lurven te vatten, en haar op een gevoelige manier te beduyden, hoe men een achtingwaardige Poes moet ontfangen: zy dus bezig zynde met haar de vederen uit te plakken, kwam den Eygenaar van de Hennen de deur uitschieten, zynde met een ontfachlyke knippel gewapend, waar mede hy onze duurbare Vrindin zoo onbarmhertig op het lichaam floeg, dat zy (ô yslyke Die vertooning!) plotzeling ter aarden neder storten, en den geest gaf. Zie daar ons het droevig eynde van onze deugryke Vrindin; zie daar het eynde van de schoonste Kat van de weereld; hier storf zy die een voorbeeld was van alle Katten: volg, volg haare voetstappen, op dat gylieden ook zoo beroemd en geacht mengd worden als zy, wiens dood wy met traanen op de wangen nacht en dag herdenken en beweenen.

MUIZE-ZANG,

Over de dood van Poesjenel.

Sa Muizen piep nu uit uw kuilen,
Een Lyk-Zang op een blyde trant;
Het Beest waar voor gy pleegt te schullen,
Leid nu bedolven onder 't zant:
Sa makkers wy zyn uit de noot,
d' Vyand van ons volk is dood.

Die bloedhond die in vale kleeren,
In schyn of zy ons vriendschap deê
Ons van de Lententyd kwam deeren,
Die sleept de Herfst ter uitvaart meê:
Ô Herfst die ons dees gunste bood,
Gy wint der Lenten Roozerood.

Komt laat ons om zyn romp eensreyen,
Sa spits broeders weest nu wel gemoet,
De plaag is weg die ons deet schreyen,
Sa schopt het schrikdier met de voet:
Of trekt het by zyn eene poot,
Of zy haar oogen weêr ontsloot.

Neen, neen, het monster is ontslapen,
Het roerd nog staart, nog poot, nog hooft,
‘t zal onze vrinden niet meer rapen,
Geen Vrouw zal zyn van Man berooft:
Geen Zuygeling van Moer ontbloot,
Nog zelfs gesleept na Carons boot.

Nu Tafel-vrinden, Disgenoten,
Kom gaan' we't samen naar den dis ,
Het heeft reets lang myn maag verdroten,
Elk knabbel wat te knab'len is:
't Sa makkers wy zyn uit de noodt
De Spin staat op, de Kat is doot.

EEN GEBREK.

EYNDE

* * * * * * * * * * * * * * * * *

De Braafste, de Getrouwste de, Zindelijkste, de Schoonste, de Wellevenste, de Heldhaftigsie aller Katten: de bekwaamste der Muizenvangsters, en de grootste der Gratekluijfsters.

Waar agter gevoegd is, MUIZE-ZANG, By de Dood van Poesjenel.

Uit het Kattejaans in de Nederduijtscae Taal getrouwelijk overgezet.

REDEVOERING.

Waarde Katers en Katten!

Wie is veilig voor de alvernielende dood? de braaffse, de getrouwfte, de zindelijkste: ja met een woord, die aller roemrugtigste van ons Katten Geflagt is niet veilig voor haar scherpe feisse. Brave Katten en Katers; luisterd aandagtig met uwe fraaije spitse driekantige oren, naar deze mijne redevoering, die verstrekken zal om a dedeugden en bekwaamheden van eene onze mede Katten met levendige verwen af te malen, en u te doen zien hoe ontidig en onverwagt wij tot groote droefheid van velen van ons, die brave Poesjenel! die deugdíame Kat hebben verloren. Onze beminde Poes zag het daglicht het aller eerste onder de Bedkede van eene Boter- en Kaas Vertoopster, aldaar wier ze geboren uit éen oud en aanziendelijk Katten Geflagt; met haar wierden nog twee broeders en eene zuster ter weerelt gebragt: maar deze wierden als onwaardige leelijke Katten verdronken, en zy: als de uitgelezene, als de aller schoonste, als de aller beste van hun vieren, in 't leven gespaard: Een iegelijk uwer kan dus nagaan welk een weergaloos beest ze moet zijn geweest, dat ze alleen wierd over gehouden als een aller beste Kat, die waardig was om bewaard te worden: geen wonder is het, want haare haairen, die de ogen van alle haare aanschouwers naar zig trokken, waren van een aller uitnemenste schoonheid; zwarte en helder bruine strepen siperden haar geheelde lichaam in een geregelde order; daar benevens waren ze zoo glansrijk als gepolijst Elpenbeen; haar helder groene ogen schitterden als twee Zonnen in haar ontsag verwekkend aangezigt, en haare oren, aandachtige Katten en Katers, stonden als twee Marmere Piramiden op haar glansrijk Kattenhooft. Zulk een schoone Poes was ze in de lente van haare jeugd; alle deze schoonheden maakten haar by een iegelijk bemind en geacht: zodat zelfs haar Katten minnende Meesteresse dikwyls heeft gezege: (zelf met een zugt ten blijke van haare liefde) wel mijn allerliefste Poes, mijn zoete schelmpje, wat zijt je evenwel een aardig schoon beestje! waarlijk dit was een doorslaande blijk van de hoogachting van deze goede vrouw. De overledene was niet alleen schoon: maar tevens bezat ze ook een buiten gemeen groot verstand, en ten bewijzen daar van, zal ik u eenige van haare loflijke daden onder 't oog brengen.

Nog jong zijnde hd haar Vrouw om een geringe beuzeling haar geslagen, maar onze Kat weel te Edelmoedig zijnde om haar te laten verongelijken , vreekten zig op een aller doorluchtigste wys, en dat wel op deze manier: De goede Vrouw op een middag Kool met Worst gestooft hebbende, zetten ze dezelve op de Tafel om te eeten, maar toevallig kwam daar iemand in haar Winkel, zodat ze genootzaakt was van de Tafel te gaan; en toen nam onze Poes deze gelegentheid waar, sprong op de Tafel, en at met een ongelooflijke snelheid de Worst op, maar hoe onoozel de goede floof stond te kijken toen ze weder binnen kwam, en zag dat ze genootzaak was enkel Kool te schaften, is met geen woorden uit te drukken.

Wat dunkt gijlieden daar van? was dat niet een doorflaande blijk van het verstand van onze overledene? je zult ongetwijfeld denken, hier zal het on gelukkig met onze Poes zijn afgeloopen; maar neen, ze onweek dit gevaar, op een verwondering waardig; doch tevens gevaarlijke wijs: ze nam ogenblikkelijk de vlugt en kroop in een openstaande Smoorpot: (daar per geluk niet dan uitgedoofde koolen in lagen) de Vrouw ging door het gantsche Huis naar haar zoeken, en toevallig wilden het dat ze in het voorby gaan een tegel in de plaatse van een deksel op de Smoorpot lag; (want het deksel was al voorlang gebroken) daar zat onze Poesjenel in de Smoorpot. Elaas! wat ou gedaan, hier scheen ze haar doorluchtig leven te moeten eindigen; doch, het spreekwoord zegt zeer wel:

Schoon dat een ongeluk ons kweld,
't Word altijd van geluk verzeld.

Ze verhief haar lieflijke stem, en riep verscheiden maalen op een aangenaame toon, Miauw, Miauw, doch her baten haar niet, door dien de Vrouw alschoon ze haar stem wel hoorden, niet dagt dat ze in de Smoorpot zat, maar eindelijk wierd het uur tot baar verlossing geboren; want de Vrouw een kool vuur willende weg leggen, nam tot dat einde de tegel van de Pot, en toen sprong onze Poes met de grootfte vlugheid der weereld daar uit, en was ook daar door vry van de kastijding, die ze anders ondergaan zoude hebben, om het eeten van de Worst, dewijl haar Vrouw ziende in wat ge vaar haar lieve Poesjenel geweest was, alle haar gramschap vergat , en haar op een aller teederste wijs omheisde en streelden.

Haar heldenmoed en dapperheid, waarde Toehoorders, is onbeschrijflijk: om u daar maar een voorbeeld van by te brengen, zal ik u dit maar alleen verhaalen. Op eenen morgen zat ze na met haar gewoone deftigheid, en met een ingespannenheid van geeft, op den dorpel van haar huis, juist wanneer de hond van Louw de Melkboer daar voorby kwam gaan; deze hond die een gezwoeren vyand van ons Geflagt is, begon tegens haar te blaffen, en dreygden haar aanterande; maar doe toonden onze Poes dat ze haare vyanden onder de ogen derfde zien: doedede ze zien welk een heldenmoed haar bezielde, ze rees aanstonds op haar vier welgemaakte beenen, en zetten haar schoone driekantige ooren rege overeijnde, fronste haar aan gezigt, dat anders zagt en vriendelijk was met ontzaglijke trekken, waar in haar Eedle gramschap duydelijk te lezen stond, haar anders lieflijke ogen, brande als twee vlammen in haar moedig hooft en stonden van heldenmoed tetintelen, haar welgeroemden rug vertoonde eenen Berg waarop haar glansrijke haairen als blanke stopnaalden overeijnde rezen, en haar trotschen steert, slingerde ze met een buijten gemeene dapperheid gints en weder. Dus gewapend zijnde, wagten ze haar vyand af, die zig ook niet ontzag haar te nadren, maar ze vloog hem met zulk een ontzaglijke moed en gramschap aan, en sloeg hem haare scherpe nagelen zoo yslijk in den kop, dat hy met een erbermlijk geschreeuw en gehuyl, met zijn staart tussen de beenen, in allen haast de vlugt nam, en haar dus een volkomem overwinning liet behaalen.

Meer zulke en diergelijke heldhaftige en glorieuse daden van de overledene, zoude ik kunnen melden, indien ik niet beducht waar dat je allen in den slaap zoude vallen, dus zal ik kortsheidshalve UL nog maar onder 't oog brengen, hoe vaadig en geoeffent ze was in de konst van muijzen vangen. Zolang ons doorlugtig Geslagt op de aarde is geweest en zolang daar het zelve zijn zal, is, of zal daar nooit een Kat gezien worden die deze kopit zoo volmaakt Verstond als onze beminde Poesjenel, vijf-en twintig op eene dag te mortelizeren, was voor onze Vriendinne maar een benzeling; is daar wel een onder u allen die die bekwaamheid bezit? moet je niet blozen van schaamte, o luijarts! als je zulks hoord? maar weel gauwer zijt gijlieden in de maand Maart, als daar zowat te krollen vald: wel is, de waar onze beminde Poes was in die tid ook wel wat wonderlijk; maar, maar, wie leeft daar onder ons Geslagt zonder gebreken.

Beminde Katten en Katers, dus hebbe ik u doen zien een kleene schers van de dengden en bekwaamheden van onze nu ten grave gedaalde Poesjenel: nu zal ik een Treurtoneel openen, en u vertoonen hoe smertelijk en afgrijfelijk ze aan het eijnde van haar leven is gekomen: het was op den gepasseerden donderdag dat onze beminde, volgens haar gewoonten, des morgens ten deuren uit trad, om haar in de aangename Morgenstoud tevermaken, en de Hennen van haaren Buurman een vriendelijke morgen groet te brengem; maar deze ongemanierde en lompe Hennen, waren altijd schuw voor onze wellevende Vrindin, dus gebeurden het dikwyl dat ze de vlugt namen, wanneer Poesjenel tot haar naderde, zodat eindelijk onze overledene toornig geworde zijnde, over de oneerbledige behandeling, die haar telkenreijzen door die onbeleefde Hennen wierd aangedaan, eindelijk rezolveerde om een goudlakense Hen by de lurven te vatten, en haar op een gevoelige manier te beduijden, hoe men een achtingwaardige Poes moet ontfangen: ze dus bezig zijnde met haar de vederen uit te plakken, kwam den Eigenar van de Hennen de deur uitschieten, zijnde met een ontfachlijke knuppel gewapend, waar mede hy onze duurbare Vrindin zoo onbarmhertig op het lichaam floeg, dat ze (ô ijslijke Die vertooning!) plotzeling ter aarden neder storten, en den geest gaf. Zie daar ons het droevig eijnde van onze deugrijke Vrindin; zie daar het eijnde van de schoonste Kat van de weereld; hier storf ze die een voorbeeld was van alle Katten: volg, volg haare voetstappen, op dat gijlieden ook zoo beroemd en geacht mengd worden als ze, wiens dood wij met traanen op de wangen nacht en dag herdenken en beweenen.

MUIZE-ZANG,

Over de dood van Poesjenel.

Sa Muizen piep nu uit uw kuilen,
Een Lijk-Zang op een blijde trant;
Het Beest waar voor je pleegt te schullen,
Leid nu bedolven onder 't zant:
Sa makkers wij zijn uit de noot,
d' Vyand van ons volk is dood.

Die bloedhond die in vale kleeren,
In schijn of ze ons vriendschap deê
Ons van de Lententijd kwam deeren,
Die fleept de Herfst ter uitvaart meê:
Ô Herfst die ons dees gunste bood,
Gij wint der Lenten Roozerood.

Komt laat ons om zijn romp eensreyen,
Sa spits broeders weest nu wel gemoet,
De plaag is weg die ons deet schreyen,
Sa schopt het schrikdier met de voet:
Of trekt het by zijn cene poot,
Of ze haar ogen weêr ontsloot.

Neen, neen, het monster is ontslapen,
Het roerd noch staart, noch poot, noch hooft,
‘t zal onze vrinden niet meer rapen,
Geen Vrouw zal zijn van Man berooft:
Geen Zuigeling van Moer ontbloot,
Noch zelfs gesleept na Carons boot.

Nu Tafel-vrinden, Disgenoten,
Kom gaan' we't famen naar den dis ,
Het heeft reeds lang mijn maag verdroten,
Elk knabbel wat te knab'len is:
't Sa makkers wij zijn uit de noodt
De Spin staat op, de Kat is doot.

EEN GEBREK.

EINDE